حمل و نقل آسان و اقتصادی

ترانزیت، با ایفای نقش رابط میان تولید و بازار مصرف، به مثابه پلی است که بخش های مختلف جوامع با عبور از روی آن، به سمت توسعه پایدار حرکت می کنند.

به اعتقاد بسیاری از اقتصاددانان، مطالعات انجام شده در سطح کلان اقتصادی برخی از کشورها نشان می دهد که سرمایه گذاری در بخش ترانزیت باعث افزایش صادرات و به تبع آن به رشد اقتصادی منجر می گردد.

با توجه به ویژگیهای شاخص ایران در این حوزه مانند امنیت، سرعت، دسترسی به آبهای آزاد، وجود بنادر مجهز برای پهلوگیری کشتیها، وجود شبکه جاده ای مناسب و همچنین شبکه ریلی گسترده کشور، ایران را به یکی از مسیر ها و دروازه های موثر برای انتقال کالاهای مورد نیاز کشور های CIS و افغانستان تبدیل نموده است.

متاسفانه با اوج گیری اعمال تحریمهای ظالمانه علیه ایران از یکطرف و پیدا شدن بعضی از مسیر های جایگزین باعث شد ترانزیت وحمل ونقل بین المللی کشور روند کاهشی را تجربه نماید .

حمل ونقل جاده ای به جهت اهمیت و سهم بالا در جا به جایی کالا در کشور و خارج از آن و تاثیر گذاری آن بر رشد و توسعه سایر بخش های اقتصادی کشور ایجاب می کرد که نقش شایسته خود را طی این سالها ایفا نماید و بر همین اساس دولت تلاش نمود که برای دستیابی به حمل و نقل آسان و اقتصادی ،توجه به حمل و نقل جاده ای را به عنوان چشم انداز بلند مدت خود تعیین کند.

تحقق توسعه ترانزیت و حمل و نقل، نیازمند اصلاح سیاستهای کلی نظام و ایجاد نگاه ویژه به این صنعت مهم و زیر بنایی اقتصاد است و به نظر می رسد پیشنهاد خروج این بخش از زیر چتر وزارت راه و شهرسازی و حتی تاسیس یک وزارتخانه مستقل، قابل بررسی و تامل است.

در دهه های اخیر درآمدهای نفتی سهم عمده ای از درآمد دولتها را تشکیل داده و سایر بخشهای درآمدزا در کشور مغفول مانده است؛ لذا برخی فعالان و کارشناسان بخش حمل و نقل در یک نظر بلندپروازانه معتقدند، ترانزیت میتواند جایگزین بخشی از درآمدهای نفتی محقق نشده گردد و حتی سهم قابل توجهی از درآمدهای غیر نفتی را جبران نماید .

با تاثیر مشکلات دوران تحریم در سالهای اخیر، سایر درآمدهای غیر نفتی از قبیل مالیات، صادرات و ترانزیت مورد توجه جدی دولت قرارگرفته و تحقق این امر نیاز به سرمایه گذاری وسیع در بخش های زیر ساختی حمل و نقل اعم از هوایی، دریایی و ریلی و جاده ای دارد که مستلزم صرف هزینه و زمان است .

بدیهی است در حال حاضر تغییرات در سطح بین المللی در تمام زمینه ها آنچنان سریع اتفاق می افتد که برای بسیاری از کشورهای کمتر توسعه یافته امکان واکنش سریع و به روز بودن فراهم نمی شود و در حال حاضر کشور ما با توجه به دوران نسبتا طولانی تحریم های ظالمانه اقتصادی از شرایط هماهنگی با تحولات اقتصاد جهانی فاصله گرفته است.

بخش عمده ای از فعالان اقتصادی و مشخصا حمل و نقل بین المللی، در جدالی نابرابر در مقابله با شرکتهای رقیب در سایر کشورها به لحاظ حجم سرمایه قرار گرفته اند؛ بنابراین شرکتهای ایرانی بسیار آسیب پذیر هستند و حمایت، تقویت مالی و لجستیکی آنها بیشتر احساس می شود.

«روزنامه اخبار صنعت - 17 مرداد 1402»